Tíu dropar af sólarkaffi Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 17. febrúar 2011 06:00 Það kemur mér alltaf jafn mikið á óvart hvað dagurinn er fljótur að lengjast eftir áramótin. Nú finnst mér óralangt langt síðan ég fetaði mig í vinnuna í myrkri á morgnana og þreifaði mig svo til baka seinnipartinn, eftir örlitla skímu í hádeginu. Þó er stutt síðan, bara nokkrar vikur. Það birtir alltaf meira og meira og það er jafnvel kominn vorhugur í okkur mörg þó enn geti brostið á með byl. Jólaseríurnar sem enn hanga víða í gluggum stinga nú skyndilega í stúf og þær sem fjúka til í berum runnunum í rigningunni hafa misst allan hátíðarblæ. Eins og ég gat ekki beðið eftir að það yrði samfélagslega ásættanlegt að hengja þær upp í haust. Rétt gat setið á mér fram í nóvember! Hlutverki þeirra er einfaldlega lokið og sólarinnar að taka við. Grá og gugginn eftir dimmasta tíma ársins hrisstum við af okkur drungann, fáum okkur kaffi og stingum nefinu út. Sólarkaffi finnst mér skemmtilegt orð og skemmtilegur siður að hafa eitthvað gott með kaffinu, daginn sem fyrst sést til sólar eftir skammdegið. Sumstaðar er líka messað. Á Ísafirði skilst mér að það sé fastur siður að halda upp á daginn með rjómapönnukökum og sykruðum lummum og gott ef brottfluttir Ísfirðingar hella ekki upp á sólarkaffi, sama hvar þeir eru staddir þann dag í janúar, sem sólin skín á bæinn þeirra. Sumstaðar á landinu er að sjást fyrst til sólar núna og sumstaðar hefur hún ekki sést enn. Einhversstaðar las ég að á bænum Syðra-Firði í Lóni sæist fyrst til sólar 8. mars! Þar sem ég gekk í skóla á unglingsárum voru gjarnarn bakaðar pönnsur með sólarkaffinu en nú er einmitt að sjást til sólar þar, í Ljósavatnsskarði. Ég stóð mig þó að því um daginn að ergja mig á sólinni. Mér fannst hún trufla mig við sjónvarpsgláp og dró vanþakklát fyrir gluggann. Ég bölvaði henni líka í bílnum þegar hún skein á framrúðuna hjá mér og blindaði mig við aksturinn. Skammaðist yfir skímunni sem lýsti upp rykið í stofunni hjá mér og kvartaði yfir deigu suðusúkkulaðinu sem ég gleymdi í glugganum. Ég skammaðist mín auðvitað eftir á. Enn eru heilir 19 dagar þangað til sólin skín á Syðri-Fjörð í Lóni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Krónan úthlutar ekki byggingalóðum Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Öll börn eiga að geta tekið þátt Þorvaldur Davíð Kristjánsson Skoðun Fermingarbörn, sjálfsfróun og frjálslyndisfíkn Einar Baldvin Árnason Skoðun Þegar sannleikurinn krefst vísinda – ekki tilfinninga Liv Åse Skarstad Skoðun Bætt staða stúdenta - en verkefninu ekki lokið Kolbrún Halldórsdóttir,Lísa Margrét Gunnarsdóttir Skoðun Þegar veikindi mæta vantrú Ingibjörg Isaksen Skoðun Jesú er hot! Þorsteinn Jakob Klemenzson Skoðun Evra vs. króna. Áhugaverð viðbrögð við ótrúlegum vaxtamun Dagur B. Eggertsson Skoðun Vændi og opin umræða Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Fimm skipstjórar en engin við stýrið Þórdís Lóa Þórhallsdóttir Skoðun
Það kemur mér alltaf jafn mikið á óvart hvað dagurinn er fljótur að lengjast eftir áramótin. Nú finnst mér óralangt langt síðan ég fetaði mig í vinnuna í myrkri á morgnana og þreifaði mig svo til baka seinnipartinn, eftir örlitla skímu í hádeginu. Þó er stutt síðan, bara nokkrar vikur. Það birtir alltaf meira og meira og það er jafnvel kominn vorhugur í okkur mörg þó enn geti brostið á með byl. Jólaseríurnar sem enn hanga víða í gluggum stinga nú skyndilega í stúf og þær sem fjúka til í berum runnunum í rigningunni hafa misst allan hátíðarblæ. Eins og ég gat ekki beðið eftir að það yrði samfélagslega ásættanlegt að hengja þær upp í haust. Rétt gat setið á mér fram í nóvember! Hlutverki þeirra er einfaldlega lokið og sólarinnar að taka við. Grá og gugginn eftir dimmasta tíma ársins hrisstum við af okkur drungann, fáum okkur kaffi og stingum nefinu út. Sólarkaffi finnst mér skemmtilegt orð og skemmtilegur siður að hafa eitthvað gott með kaffinu, daginn sem fyrst sést til sólar eftir skammdegið. Sumstaðar er líka messað. Á Ísafirði skilst mér að það sé fastur siður að halda upp á daginn með rjómapönnukökum og sykruðum lummum og gott ef brottfluttir Ísfirðingar hella ekki upp á sólarkaffi, sama hvar þeir eru staddir þann dag í janúar, sem sólin skín á bæinn þeirra. Sumstaðar á landinu er að sjást fyrst til sólar núna og sumstaðar hefur hún ekki sést enn. Einhversstaðar las ég að á bænum Syðra-Firði í Lóni sæist fyrst til sólar 8. mars! Þar sem ég gekk í skóla á unglingsárum voru gjarnarn bakaðar pönnsur með sólarkaffinu en nú er einmitt að sjást til sólar þar, í Ljósavatnsskarði. Ég stóð mig þó að því um daginn að ergja mig á sólinni. Mér fannst hún trufla mig við sjónvarpsgláp og dró vanþakklát fyrir gluggann. Ég bölvaði henni líka í bílnum þegar hún skein á framrúðuna hjá mér og blindaði mig við aksturinn. Skammaðist yfir skímunni sem lýsti upp rykið í stofunni hjá mér og kvartaði yfir deigu suðusúkkulaðinu sem ég gleymdi í glugganum. Ég skammaðist mín auðvitað eftir á. Enn eru heilir 19 dagar þangað til sólin skín á Syðri-Fjörð í Lóni.
Bætt staða stúdenta - en verkefninu ekki lokið Kolbrún Halldórsdóttir,Lísa Margrét Gunnarsdóttir Skoðun
Bætt staða stúdenta - en verkefninu ekki lokið Kolbrún Halldórsdóttir,Lísa Margrét Gunnarsdóttir Skoðun