Magurt slátur

Tónlist: Tónlist eftir Hallvarð Ásgeirsson, Daniel Corral og Kristínu Þ. Haraldsdóttur. Listasafn Reykjavíkur fimmtudaginn 17. október.



S.LÁ.T.U.R stendur fyrir Samtök listrænt ágengra tónsmiða umhverfis Reykjavík. Tónsmiðirnir eru með framsæknari tónlistarhópum landsins. Tónleikar á vegum þeirra eru oft athyglisverðir. Langflest flokkast undir tilraunamennsku, og eins og gengur heppnast sumar tilraunir, aðrar ekki. Það er auðvitað skemmtilegt í sjálfu sér, því hvar værum við ef enginn þyrði að gera neitt nýtt?



Aðrir tónleikar svokallaðrar Sláturtíðar, sem er eins konar uppskeruhátíð hópsins, voru haldnir í Hafnarhúsinu á fimmtudagskvöldið. Tónleikarnir byrjuðu ágætlega. Kristín Þóra Haraldsdóttir víóluleikari og Daniel Corral á harmóníku fluttu tónsmíð eftir Hallvarð Ásgeirsson. Tónlistin var innhverf og draumkennd, merkingarþrungin án þess að maður geti skilgreint það nánar. Hún var líka fallega leikin. Hljómurinn í harmóníkunni var blæbrigðaríkur, víólan hrífandi angurvær.



Því miður lá leiðin niður á við eftir það. Einleiksverk fyrir víólu eftir Daniel var óttalega rýrt. Mikið var um þagnir sem voru rammaðar inn af ómstríðum tónahendingum. Stemningin var eins og í vondri, akademískri tónlist frá áttunda áratugnum - þessari sem kom óorði á nútímatónlist. Nú er ég ekki að segja að allt frá þeim tíma hafi verið slæmt, öðru nær. En ákveðnar klisjur, einkar óaðlaðandi, voru býsna algengar. Verk Daniels var gegnsýrt slíkum klisjum, a.m.k. fyrri hlutinn. Seinni hlutinn var nýstárlegri yfirbragðs, en hann skorti samt markvissa uppbyggingu, of mikið var hjakkað í sama farinu.



Svipaða sögu er að segja um næstu tónsmíð, einnig eftir Daniel. Hún var fyrir uppmagnaða harmóníku. Mínímalisminn var allsráðandi. Hraðir, lágværir hljómar voru endurteknir í sífellu. Þeir tóku smávægilegum breytingum eftir því sem á leið, en aldrei þannig að tónskáldið virtist hafa eitthvað markvert að segja.

Tvö verk eftir þau Kristínu og Daniel fyrir bæði hljóðfærin og rafhljóð ráku lestina. Hið fyrra var eins og hver önnur slökunartónlist. Það vantaði bara að einhver úr hátölurunum segði fólki að loka augunum og anda djúpt. Samt var ógerningur að slaka á, tónlistin var of einsleit, löng og eftir því langdregin. Satt best að segja var maður alveg að verða brjálaður.



Seinni tónsmíðin hljómaði öllu efnilegri í byrjun. Tölvuunnið þrusk úr hátölurunum og framandi víóluhljómar sköpuðu skemmtilega áferð. En svo gerðist ekki neitt. Tónlistin leið áfram í sífelldri endurtekningu. Útkoman var jafnvel enn langdregnari en verkið á undan, ótrúlegt en satt. Engin úrvinnsla eða spennandi framvinda; ekkert - því miður.

Niðurstaða: Tónleikarnir byrjuðu vel, en svo seig á ógæfuhliðina. Sumar hugmyndirnar voru góðar, en það var ekki nógu vel unnið úr þeim.