Kjósa að kjósa ekki Davíð Þorláksson skrifar 13. febrúar 2019 07:00 Meirihlutinn í Reykjavík ákvað að nota skattpeninga til að hvetja tryggustu kjósendahópa sína til að mæta á kjörstað í síðustu kosningum. Fyrir utan hinn augljósa dómgreindarbrest sem felst í því vekur það upp spurningar um hlutverk hins opinbera og hvaða sýn stjórnmála- og embættismenn hafa á það. Þeim hættir nefnilega til þess að breytast í samfélagsverkfræðinga sem telja að hlutverk sitt sé að gera alla mögulega þætti samfélagsins betri, að þeirra mati. Þetta gildir bæði um stjórnmálamenn á vinstri og hægri vængnum. Vandamálin við þetta eru margvísleg. Í fyrsta lagi vilja fæstir að hið opinbera sé allt um lykjandi í öllum mannlegum þáttum daglegs lífs. Fólk greinir vissulega á um hvert umfang hins opinbera ætti að vera, en flest erum við sammála um að því ættu að vera einhver takmörk sett. Í öðru lagi erum við ekki öll sammála um það hvað gerir samfélagið betra. Í þriðja lagi kostar þetta allt peninga. Það eru peningar sem eru teknir úr vösum skattgreiðenda og gera það að verkum að þeir hafa minna á milli handanna. Fyrir sveitarstjórnarmenn er nærtækt að einbeita sér að lögbundnum hlutverkum sínum. Aukin kosningaþátttaka er það ekki og ætti ekki að vera markmið í sjálfu sér. Það er hrokafullt viðhorf að fólk sem kýs ekki sé ekki að sinna samfélagslegri skyldu sinni og þurfi bara meiri fræðslu til að skilja það. Að kjósa að kjósa ekki er líka ákveðin afstaða. Sú afstaða er meiri áfellisdómur yfir stjórnmálamönnum en kjósendum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Davíð Þorláksson Mest lesið Frá lögreglunni yfir á geðdeildina Sigurður Árni Reynisson Skoðun Halldór 11.10.2025 Halldór Rannsókn lögreglunnar í Keflavík á Geirfinnsmálinu Valtýr Sigurðsson Skoðun Er Vegagerðin við völd á Íslandi? Gauti Kristmannsson,Lilja S. Jónsdóttir Skoðun Heimsveldið má vera evrópskt Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Lukkudagar lífsins er Lóa Björk Ólafsdóttir Skoðun Laxness, Njáll og Egill við góða heilsu í FÁ! Helgi Sæmundur Helgason Skoðun Hvað á Selfoss sameiginlegt með Róm, Berlín, Prag og París? Axel Sigurðsson Skoðun Hvernig vogar þú þér að gera grín að Möggu Stínu? Elliði Vignisson Skoðun „Reykjavíkurleiðin“ – skref að sanngjarnara og stöðugra leikskólastarfi Einar Sveinbjörn Guðmundsson Skoðun
Meirihlutinn í Reykjavík ákvað að nota skattpeninga til að hvetja tryggustu kjósendahópa sína til að mæta á kjörstað í síðustu kosningum. Fyrir utan hinn augljósa dómgreindarbrest sem felst í því vekur það upp spurningar um hlutverk hins opinbera og hvaða sýn stjórnmála- og embættismenn hafa á það. Þeim hættir nefnilega til þess að breytast í samfélagsverkfræðinga sem telja að hlutverk sitt sé að gera alla mögulega þætti samfélagsins betri, að þeirra mati. Þetta gildir bæði um stjórnmálamenn á vinstri og hægri vængnum. Vandamálin við þetta eru margvísleg. Í fyrsta lagi vilja fæstir að hið opinbera sé allt um lykjandi í öllum mannlegum þáttum daglegs lífs. Fólk greinir vissulega á um hvert umfang hins opinbera ætti að vera, en flest erum við sammála um að því ættu að vera einhver takmörk sett. Í öðru lagi erum við ekki öll sammála um það hvað gerir samfélagið betra. Í þriðja lagi kostar þetta allt peninga. Það eru peningar sem eru teknir úr vösum skattgreiðenda og gera það að verkum að þeir hafa minna á milli handanna. Fyrir sveitarstjórnarmenn er nærtækt að einbeita sér að lögbundnum hlutverkum sínum. Aukin kosningaþátttaka er það ekki og ætti ekki að vera markmið í sjálfu sér. Það er hrokafullt viðhorf að fólk sem kýs ekki sé ekki að sinna samfélagslegri skyldu sinni og þurfi bara meiri fræðslu til að skilja það. Að kjósa að kjósa ekki er líka ákveðin afstaða. Sú afstaða er meiri áfellisdómur yfir stjórnmálamönnum en kjósendum.
„Reykjavíkurleiðin“ – skref að sanngjarnara og stöðugra leikskólastarfi Einar Sveinbjörn Guðmundsson Skoðun
„Reykjavíkurleiðin“ – skref að sanngjarnara og stöðugra leikskólastarfi Einar Sveinbjörn Guðmundsson Skoðun