Hags­munir heildarinnar - Kafli tvö: Eiskrandi kröfur

Meistari Jesúa ben Jósef segir á einum stað (Markús 3:24): „Verði ríki sjálfu sér sundurþykkt fær það ríki eigi staðist. ”

Á Íslandi býr merkileg þjóð, afkomendur þeirra er settust hér að uppúr áttahundruð. Svo er okkur tjáð að margir okkar forfeðra hafi flúið land vegna þess að þeir þoldu ekki ofríki og kúgun. Þessi þjóð streðar hér enn árhundruðum síðar. Öldum saman hefur hún tekist á við hörmungar og hungursneyð. Hún lifði af borgarastyrjöld Sturlunga og Haukdæla og glataði sjálfstæði fyrir vikið, þumbaðist við kirkjuleiðtoga, kónga nýlenduherranna, lögmenn, landeigendur og fógeta og voru leiguliðar flestir hverjir og lögðu skóþvengi og handrit sér til munns í fátækt sinni þegar matföng voru þrotin.

Enn erum við hér þessi þrjóska þjóð. Eða eigum við að segja þjóðir. Pólverjar munu vera um þrjátíu þúsund og hamast aðallega við að byggja íbúðir handa okkur hinum. Auk þess eru fjölmörg önnur þjóðarbrot sem fást við ýmis þjónustustörf sem mörlandinn vill ekki sinna, gjarnan á eins lágu kaupi eins og hægt er. Þá er það fjórða þjóðin sem telur einhver örfá prósent. Þjóð sem er komin í stað fógeta, kirkjuherra og kónga. Þetta þjóðarbrot hefur sölsað undir sig flest þau verðmæti sem nöfnum tjáir að nefna utan þeirra sem erlendir ólígarkar og mógúlar hafa sópað til sín. Og nú gráta þeir og kveina, sennilega vegna þess að nú á að hækka veiðigjöld til dæmis og þeir geta ekki látið jarða sig með öllum sínum milljörðum. Nýlega lásum við að útgerð nokkur hafi aðeins náð að skrapa saman tveimur slíkum í arð handa eigendum.

Okkur er tjáð að við séum frjáls og fullvalda þjóð með mál, rit og tjáningarfrelsi en það ku óðum fara minnkandi sakir þess að ólígarkar keppast við að hefta þessi sjálfsögðu réttindi. Þúsundir Íslendinga a.m.k. eru í skuldafangelsi, drepnir í arðgreiðsludróma bankanna, biðjandi og vonandi að þeir haldi heilsu og vinnu

Aumingja vesalings ríkið mitt. Á það er gargað heimtað og krafist úr öllum áttum: Fleiri leikskóla, fleiri íbúðir, fleiri íþróttavelli og hús, fleiri skóla, hjúkrunarheimil o.s.frv. Listinn er endalaus.

Sveitafélög kvarta og kveina sakir þess að þau geti ekki staðið undir lögbundinni þjónustu. Þeir í Ölvesinu geta þó glott við tönn því þar er rífandi gangur og arður svo mikill að þeir gætu byggt tvö hjúkrunarheimili og geðsjúkrahús að auki en þetta er einmitt það sem sárvantar sem víðast.

Ríkisstjórnin danska gaf nýlega sveitafélögum nokkurra ára frest til sameinast sem allra mest því það myndi bæta þjónustu. Ölfushreppur er einhvert landmesta byggðarlag á landinu og kreppur að Hveragerði úr öllum áttum sem er að verða uppiskroppa með lóðir. En slík er hreppapólitíkin að það kemur ekki til mála að sameinast. Þá missa menn spóna úr öskum. Þetta þjónar sannlega ekki Hagsmunum heildarinnar. Sömuleiðis þarf að deila fleiri kvótum til hinna ýmsu þorpa og bæja til þess að glæða líf. Læknaþjónusta á landsbyggðinn er auðvitað í molum. Verkefnin eru því ærin fyrir miklu valkyrjur í ríkisstjórn en nú er loksins komið fólk til valda sem veit hvað snýr að hagsmunum heildarinnar og gefur okkur aumingjum tækifæri að eignast þak yfir höfuðið.

Megi allar góðar vættir leiða og blessa þessa stjórn og öll hennar áform svo að ríkið fái staðist